Kajakarstwo zawodowe prowadzone i nadzorowane było przez IRK, natomiast po drugiej wojnie światowej zmieniono nazwę na ICF. Fundacja ta powstała w styczniu 1924 roku w Kopenhadze. W 1972 do programu olimpijskiego dopisano kajakarstwo górskie. Na kajakarstwo klasyczne składają się zawody na 200m, 500m, 1000m, a także na 10 kilometrów. Górskie jest dużo krótsze i należy do niego jedynie zjazd i slalom. Do uprawiania kajakarstwa górskiego używa się kajaków jednoosobowych określanych międzynarodowo jako K1, a także kanadyjek jedno lub dwuosobowych. Pozycja w kajaku to pozycja siedząca, twarzą do przodu. Zawodnik posługuje się wiosłem dwupiórowym. W Polsce nie spotyka się znanego w innych krajach żeglarstwa kajakowego. Do tego celu używa się specjalnych kajaków, które posiadają żagle. Są to najbardziej wymagający i dodatkowo bardzo szybkie łodzie z jednym kadłubem. Natomiast kajak-polo, także mało spotykana dyscyplina w Polsce, używa się w niej piłki kajakowej, oraz organizuje się mecze. Spotkać można także kajakowe rodeo. Polega ono na wykonywaniu różnych figur przy pomocy kajaka.